Çok sevdiğim bir karikatürdür bu, şu anki durumumuzu öyle güzel anlatıyor ki... Senin taraf benim taraf, siz biz, öteki beriki... Hep bir ayrışma derdindeyiz. Yaşanan bir trajedi var, ölüm var, belki o ölüm yarın öbür gün hiç ummadık bir şekilde seni de bulabilir ama hala birbirimizle çekişme derdindeyiz, ya da tamamen gözlerimizi kapama eğiliminde... Bu gece ciddi bir temizlik yaptım, 3 günlük ulusal yas ilan edilen bir zamanda hiçbir şey olmamış gibi selfie paylaşmaya devam eden duygusuz insanlar istemiyorum çevremde, hiç kimse kusura bakmasın! Evet ardı ardına çok acılar yaşadık ve bu acılar bizi hissizleştirdi (belki de istenen tam olarak buydu) ama empatiden bu kadar yoksun olmamalıyız diye düşünüyorum...
Eskiden olsa bu kadar öfkelenmezdim, bu kadar canımı acıtmazdı belki ama şimdi... Yapamıyorum! Bir yanda bitmek bilmez politik kavgalar diğer yanda git gide hissizleşen bir toplum... Tüm bu kaosun içinde kızımı nasıl bir geleceğin beklediği endişesi kaplıyor tüm ruhumu... Korkuyorum ama sonra "kendine gel zaten yaratılmak istenen de bu korku!" diyorum. Ama yine de bir kurt içimi yiyor, engel olamıyorum. Bu kurt ruhumda, kalbimde öyle bir delik açtı ki nasıl kapatacağım inanın bilemiyorum...