Nil'in 1 haftalık ara dönem tatilinde İstanbul'a gidiyoruz ama bu sefer ayaklarım geri geri gidiyor, hiç gitmek istemiyorum. Ne zaman gitsem canım teyzemlerle de program yapardık, eğer onlara gidiyorsam mutlaka sevdiğim şeyleri hazırlardı, benim için mercimekli köfte yapar, Nil'in "Sevdi Suyu" dolapta mutlaka hazır olurdu. Sonra biraz yürüyüş yapardık, mahallede yeni bir mağaza açılmışsa beni götürür benim uzun uzadıya bakınmamı sabırla beklerdi. Nil'i eğlendirecek bir şeyler de mutlaka bulurdu. Hasta olduğu dönemde bile bunları hiç ihmal etmedi. Onunla geçirdiğim her anı çok özlüyorum. Şen kahkahalarını, zarif ellerini, ne anlatırsam anlatıyım aramızda kalan sırdaşlığını, beni her daim rahatlatan varlığını çok ama çok özlüyorum. Ve ne yaparsam yapıyım onun yokluğunu hafifletecek bir teselli bulamıyorum; biriktirdiğimiz güzel anıları anmak dışında... Canım teyzem her zaman kalbimde yaşayacak ama İstanbul onsuz artık eskisi kadar güzel olmayacak...
